Een aanvaring met de politie

Hi allemaal,
Ik had een tijdje terug een prachtig verslag geschreven over Maleisie, helaas kwam hij niet door 'The great firewall of China' heen en verdween in het luchtledige. Om heel eerlijk te zijn heb ik helemaal geen zin om dat verslag weer te schrijven, dus in het kort: Maleisie was leuk, ik heb Karin en Charles opgezocht en twee weken op een eiland gedoken en gelezen. Toen naar Kuala Lumpur gegaan en daar eerlijk gezegd nog minder gedaan. Noem het een vakantie in een vakantie ;)

En nu ben ik in China! Ik kwam binnen via Nanning, daar was niets...Ik ben redelijk snel naar Guilin gegaan, waar ik met een bamboevlot richting Yangshou kon varen. Dat leek me wel leuk. Ik had een mannetje ontmoet die zijn Engels heel graag wilde oefenen en die regelde 'on the spot' een korting van 50%.  De volgende dag ik dus naar Yangshou. Ik kwam op een bootje terecht met een Chinees stelletje. De jongen had in Duitsland gewoond en kon dus wat Engels. Het meisje was een typisch Chinees meisje. Nu wil ik niet alle Chinese meisjes tussen de 16 en 27 jaar generaliseren, maar ze behoren een beetje tot een speciaal ras. Pas als ze kinderen krijgen beginnen ze weer een beetje normaal te doen.

 Ook dit meisje was een mooi exemplaar. Stel je voor... Je gaat met je vriendje (dat je al een tijdje niet hebt gezien omdat hij in Duitsland woont) lekker op vakantie. Je zit op een bamboevlot en wordt omringd door de meest prachtige bergen die zo uit het niets uit het water komen en ongekende hoogte bereiken. Wat doe je dan? Juist, het eerste anderhalve uur selfies maken van jezelf met verschillende duckfaces, daarna anderhalf uur je vriendje foto's laten maken van jezelf voor de bergen. (let wel, de bergen heb je nog niet bekeken, zolang ze maar mooi op de foto staan). Ondertussen probeer je die irritante toerist te negeren die hikkend van het lachen in een hoekje van het bamboevlot ligt elke keer als je een nieuwe selfie maakt. Op een gegeven moment vond het vriendje het genoeg en zei iets over het aantal foto's.
Dat kwam op een geheel nieuwe ervaring te staan: het boze Chinese meisje. Eerst ging ze met een boos gezicht en armen over elkaar tegenover het vriendje staan. Vervolgens stampte (ja stampte) ze gangnamstyle achtig op en neer. (Vriendje keek overigens niet geamuseerd, maar bang.) Toen ging ze dingen gooien. De bloemenkrans die ze van vriendje had gehad, het reddingsvest (niet verstandig, veel Chinezen kunnen niet zwemmen) en bijna haar telefoon. Ik hield het niet meer. De jongen werd niet boos, maar bond gelijk in. Ik spreek geen Chinees, maar het was duidelijk dat hij zich voor alles en nog wat verontschuldigde. Ongelooflijk...  
Pas weken later sprak ik wat Engelsen die mij een ongelooflijk vergelijkbaar verhaal vertelden over wat Chinese meisjes die zij gedate hadden. Zij reageerden iets anders op de uitbarsting, de relatie was geen lang leven beschoren. 

Na Yangshou ben ik naar Lijang en Dali gegaan. Dit zijn 'authentieke Chinese steden', maar eigenlijk zijn het toeristsche plekken waar ze oude huizen hebben nagebouwd. Of winkeltjes in de oude huizen hebben neergezet. Er lopen mensen rond in klederdracht, en drommen en drommen Chinese toeristen. Al met al is het een combinatie tussen Disneyland en Volendam.
Na ongeveer een week tussen deze steden rondgependeld te hebben, besluit ik iets totaal anders te gaan doen. Ik heb gehoord dat Chinese toeristen niet van wandelen houden, dus ik ga de tweedaagse hike doen die ik tussen twee dorpjes in kan lopen.Ik heb mezelf niet echt voorbereid, want op de dag zelf besluit ik dit te gaan doen. Ik neem al mijn spullen maar mee (ongeveer 16 kg) en begin vrij laat aan de hike. Daardoor duurt hij 3 dagen. De hike is prachtig. Je loopt eerst twee dagen naar boven (de eerste dag liep ik maar anderhalf uur, toen was het al donker). Je stijgt snel, tot 3000 meter. In Nepal had ik maar 8 kilo bij me, maar al met al ging het ok.
Als je helemaal bovenaan komt zit daar een klein vrouwtje van 60 die dat stuk elke dag loopt met een mand op haar rug. Wil ik iets kopen? bananen? Snickers? Marihuana? Ik bedank voor alles en koop wat water.
Na twee dagen alleen gelopen te hebben ontmoet ik een groepje Engelse jongens van rond de 20 jaar. De laatste dag loop ik met hen. We lopen achter elkaar en ineens stoppen ze en willen niet verder. Ik vraag wat er aan de hand is. 'Nou', zegt de ene, 'er staat daar een geit met een blik in zijn ogen alsof hij ons van de berg af wil duwen'. Ik lach, loop langs ze, zie de geit en geef hem een tikje zodat ie weggaat. Ik draai me om en zeg dat het gevaar geweken is. De blik in hun ogen was geweldig...

Na de hiketocht ga ik naar Chengdu. Helaas lees ik dan op internet dat ik voor de verlenging van mijn visum 7 werkdagen uit moet trekken. Ik skip al mijn plannen en pak het vliegtuig naar Beijing. In Beijing maak ik mijn papierwerk klaar en ga ik op weg naar de visumdienst. In mijn roughguide staat duidelijk waar het is, dus het zou niet zoveel moeite moeten kosten. Ik pak de metro en volg mijn reisgids. Anderhalf uur later heb ik nog steeds geen idee waar ik ben. Ik vraag aan mensen waar ik heen moet en zij wijzen me heel enthousiast verschillende kanten op. Helaas hebben ze eigenlijk geen idee, want ik kom telkens in kleine afgelegen straatjes uit (hutongs). Na 2 uur ben ik er klaar mee. Ik moet vandaag dat visum regelen, want dan kan ik hem ophalen op dezelfde dag als Jose komt. Ik loop een snoepwinkeltje binnen en vraag het daar, helaas spreekt ze geen Engels. Ik breek, ik ben er niets trots op, maar ik barst in huilen uit voor het snoepwinkeltje.
Het meisje raakt een beetje in paniek en belt gelijk al haar vrienden op die wel Engels spreken. Met hen zit ik even aan de telefoon, maar niemand kan me helpen. Op een gegeven moment krijg ik iemand aan de telefoon die wel weet wat ik bedoel. 'We komen je wel even halen', zegt hij. Ik denk dat ze de visumdienst zelf heeft gebeld. Ik zit daar op de stoep te wachten en wat staat er ineens voor mijn neus? EEN POLITIEBUSJE! Ze heeft de politie gebeld omdat ze niet wist wat ze met die gekke toerist aan moest! Ik wordt in het busje gezet en zo afgezet bij de visumdienst (die overigens heel ergens anders is). Ik kan mijn lachen haast niet inhouden, al helemaal niet als meneer agent met me mee de visumdienst inloopt, een formulier regelt en zorgt dat ik snel geholpen wordt. Geweldig! De 17e mag ik mijn visum op komen halen.

 En daar laten we het even bij. Het is waar wat ze zeggen, in China spreekt bijna niemand Engels. Maar met aanwijzen en google translate kom ik erg ver. Af en toe zijn er wat missers (zoals die keer dat ik een gerecht aanwees en een bord orgaanvlees kreeg toegeschoven) maar over het algemeen is iedereen erg behulpzaam en vriendelijk. Nog 1 maandje en dan ben ik weer thuis!
Kusjes!