128 km lang en 5416 km hoog

Hi allemaal,

Begin April ben ik India uitgevlucht en naar Nepal vertrokken. Wat een enorm verschil is dat zeg! De mensen zijn wat aardiger en eerlijker (ietsje) en het is een stuk minder bevolkt en smerig. Toch moet ik toegeven dat ik India af en toe wel een beetje mis. De drukte, het eten en de algehele gekte van India is moeilijk te overtreffen.
In Nepal ben ik naar Chitwan National Parc gegaan. Ik had een Franse jongen ontmoet die ook ging, dus besloten we een kamer te delen. Daarna zijn we twee dagen op trek geweest met twee guides. Dat was best wel gaaf, ook al hebben we niet bijzonder veel dieren gezien. Francois heeft me geleerd hoe ik een Tarantula nest kon herkennen en terwijl hij dat deed, sloop er aan de andere kant van ons een enorme neushoorn naar het water om te drinken. Hij rook ons en we stonden maar 3 meter van hem af! Gelukkig stonden we iets hoger en neushoorns staan niet bekend om hun hoogspring kwaliteiten. We waren dus (relatief) veilig. Na Chitwan werden mijn paspoort en pasjes uit mijn tas gestolen. Het is een beetje een dubieus verhaal. Ik was zo dom om het hotelpersoneel te vertrouwen en liet mijn tas heel even staan (ik weet het, ik heb mezelf al vaak genoeg voor mn hoofd geslagen). Daarna zijn we vertrokken. Toen we halverwege Kathmandu waren, kwam ik erachter dat alles weg was. Dolle paniek natuurlijk en eenmaal in Kathmandu aangekomen gelijk naar het hotel gebeld. Daar hadden ze niets gevonden, dus ik gelijk alles geblokkeerd. Drie uur later belden ze op dat ze het personeel hadden ondervraagd en dat het tasje 'gevonden' was in iemands auto. (okeej) Alleen het geld was eruit, maar dat was niet zoveel. Nu begijpen jullie vast wel dat ik hierdoor zonder geld in Kathmandu zat. Ik had gelukkig nog geld van mijn oma gekregen voor mijn verjaardag dat ik ergens anders had bewaard en dat samen met een banktransfer van mijn moeder kon ik weer even vooruit. Francois vertelde me dat hij de Anapurna trek had gelopen, een twee weekse tocht door de bergen die heel hip is in Nepal. Hij haalde me over om dit ook te doen, gaf me zijn twee wanndelstokken en een kaart en stuurde me op pad.  Ik nog wat spullen gehuurd in Kathmandu en ik was er klaar voor. Althans, zo dacht ik....

De Anapurna trek is het zwaarste dat ik OOIT heb gedaan! Ik ga hier niet over liegen, want dat zou te jammer zijn, maar ik kan wel zeggen dat ik het nooit meer doe! De eerste 5 dagen gingen prima, ik liep met een groepje van 3 Israeli en 1 Duitse jongen. We liepen ongeveer 5 tot 6 uur per dag en kletsen, speelden spelletjes en kaarten in de avond. De sfeer is supertof want niemand heeft internet of telefoon bij zich en kruipen allemaal bij elkaar in de houtkachel verwarmde commonroom. Je praat met iedereen en de sfeer is echt super.  Het eten is redelijk eenzijdig (Dal bhat: een curry met rijst en linzen) maar daarvan mag je wel zoveel opscheppen als je wilt. En dat doe je ook, want je hebt de hele dag honger. Ik liep ook met hun porter want de meeste mensen dragen hun eigen tas niet op de trek, maar betalen daar iemand voor. Aangezien ik het genant vind om iemand mijn tas te laten dragen en ik gewoon te arm ben voor zulke uitspattingen, droeg ik mijn tas lekker zelf.

Na 5/6 dagen komen we aan in Manag op 3500 meter hoogte. Hier moesten we een dagje blijven want je moet acclimatiseren aan de hoogte. Geen probleem, er stond een mini bioscoop in het dorpje, dus wij daarheen. Voor 2 euro zit je op een houten bank rondom een houtkachel naar een oud laken te kijken waar de film op gedraaid wordt. Halverwege gaat de film uit en krijg je thee en popcorn. Ik was eigenlijk alleen met Israeli, wat nog best leuk was. Ik leerde Hebreeuws en werd uitgenodigd voor paaszondag, wat blijkbaar iets groots is in het jodendom. Na deze dagen vertrok Toban (de Duitser) helaas naar een ander deel van de Anapurna trek en 1 buitenlander was niet genoeg om Engels voor te praten. Na twee dagen alleen Hebreeuws geluisterd te hebben, besloot ik er vandoor te gaan. Ik zei de 3 meiden gedag en de rest van de groep van 25 en ging naar een ander hotel.Nu kwam het moeilijkste deel van de tocht. Voor degene die al verbaasd zijn dat onsportieve ik het al die tijd heeft volgehouden, kan ik zeggen dat ik het in dit gedeelte echt niet meer zag zitten. Je loopt rond de 4000 meter hoogte, wat betekend dat je om de 6 stappen op adem moet komen en je loopt omhoog. Ik ben een Nederlander en niet gebouwd om bergen te klimmen, maar ik kan met trots zeggen dat ik het heb gehaald. Mede door een Nederlandse vader en dochter (die blijkbaar wel gebouwd waren om bergen te klimmen) die af en toe even op me wachten en me de berg op praatten.  Twee keer kwam iemand van de fittere mensen naar beneden om mijn tas een stukje te dragen, maar... ik heb het gehaald!
Op 5616 meter hoogte wat foto's gemaakt en snel naar beneden, want het is veel te koud. Ik kwam helaas ook nog de Isralische meiden tegen. Eentje had serieuze hoogteziekte en kon niet meer lopen, praten of reageren. De porter hielp haar naar beneden. Toen we haar andere twee vriendinnen ietsje hoger tegenkwamen, zeiden ze tegen mij dat ze erheen gingen, maar later bleek dat ze haar hebben laten stikken en ruzie met de porter hebben staan maken omdat ze hun eigen spullen niet wilden dragen. Viel me erg van ze tegen.... Toen  ik ze later in Muktinat tegenkwam en vroeg hoe het met hun vriendin ging, begonnen ze te klagen hoe zwaar hun tas was. Ik ben omgedraaid en weg gelopen. Het leven is te kort voor zulke mensen....
Daarna nog even met Marcel en Doris gelopen (de Nederlanders) maar zij gingen nog een stuk verder. (helden) Ik heb mooi de bus gepakt naar Pokhara, heb daar lekker uitgerust en ben nu weer in Kathmandu. Over twee dagen vlieg ik naar Vietnam!
Ik heb er zin in!
Hele dikke kus Nadine

ps: aangezien ik mijn oma niet te pakken kreeg de afgelopen maand, wil ik haar via deze weg even bedanken voor het levenreddende geld voor mijn verjaardag. Hoop dat je dit leest oma, hou van je!