When I was in Nam...

Hi allemaal!

Oeioeioei, is dat even een tijd geleden!
Begin mei ben ik naar Vietnam vertrokken. Als ik heel eerlijk ben, niet mijn favoriete land tot nu toe. Het eten is absoluut geweldig, maar het is allemaal zo... georganiseerd... Je kunt erg weinig doen buiten een georganiseerde tour...

De meeste mensen kopen hier een motor en rijden dan van Noord naar Zuid of andersom. Helaas heb ik mijn ouders beloofd geen gekke dingen te doen zoals motorrijden, (in hun ogen zou ik niet eens op een fiets mogen stappen) dus besloot ik met sleepingbussen door Vietnam te trekken. Is nog best leuk en de ene slaapbus is zeker de andere niet. Sommige zijn helemaal hip met Wifi, bedjes, gratis water en veel stops. Anderen zijn ietsje kariger waarbij de buschauffeur om de zoveel tijd alle lichten uitdoet, stopt, een dubieus pakketje oppakt en dan weer de lichten aan doet. (ik weet niet precies wat ze met die lichten willen bereiken, aangezien je precies weet wat ze uitvoeren). 1 keertje werd de hele bus langzaam volgezet met bananen die aan de rottende kant waren. Een soort fermenterende pisang ambon bus dus.

Dalat was super cool, daar ben ik met een groepje mensen canyoning gaan doen (abseilen van watervallen). Op het laatst mochten we kiezen tussen een cliffjump van 6 of 12 meter. Ik en drie andere gasten kozen de 12, de rest de 6. Er was alleen 1 jongen die (nadat hij zag dat er een meisje de 12 deed) toch nog even naar boven moest om zich te bewijzen (Irish pride) .

Langzaam naar boven gereisd door wat minder noemenswaardige steden die leuk waren, maar niet zoo boeiend om er ruimte aan te verspillen in deze blog. Er was 1 lunch die wel grappig was. We, een Argentijn waar ik op dat moment mee reisde en ik, komen aan bij een restaurantje met een hele kleine kaart. Bleek geen kaart te zijn, maar slechts een mededeling wat ze zouden serveren. Het vrouwtje komt terug met alle gerechten op de kaart, kijkt ons even aan en zegt: 'ok, ik ga het 1 keer voordoen en dan moet je het zelf doen'. Ze pakt een rijstpapiertje en vouwt een aantal van de gerechten in een soort loempia vorm. 'Stop het nu in de saus', zegt ze. Ik luister braaf en neem een hapje. Als ik nog een hapje wil nemen hoor ik haar strenge stem weer, 'NEE! Eerst in de saus!'. Hahaha, ze had overigens groot gelijk...

Dan naar Hanoi, ik kom bij een grote backpackers aan waar de sfeer ietsje anders is dan in de andere landen. Iedereen is open en praat met iedereen zoals altijd, maar ze zien eruit als... topmodellen.... Hippe kleding, veel make-up en veel strakke lijven. Ach ja, mijn make-up is kwijtgeraakt in een land (weet niet eens meer welk land), een strak lijf kost teveel moeite, maar ik ga wel even shoppen, ik was toch toe aan een nieuwe garderobe... Ik haal wat kleren en ontmoet wat mensen en wordt spontaan uitgenodigd voor een partyboot naar Ha long bay.

De partyboot is grappig. We zijn met ongeveer 10 man, vooral Engelsen. Het meisje dat me heeft uitgenodigd heet Emily en doet alsof het haar verjaardag is. Daardoor heeft ze voor ons allemaal een korting geregeld. We drinken bier en springen van de boot. Ik kom na 4 sprongen prachtig terecht op mijn rug, maar weet het inwendig te verdoven met meer bier. De volgende dag is het een beetje blauw..oeps... De eerste nacht slapen we op de boot, de tweede nacht krijgen we een prive eiland om op te feesten. Ik vermaak me wel, iedereen mag elkaar, we zwemmen, poolenen ik leer erg veel nieuwe drankspelletjes.

Terug in Hanoi gaat iedereen vrolijk door met nachten doorhalen, ik haak daar af. Het is me wel goed zo en ik besluit een tour te doen naar Sapa.

In Sapa is het weer totaal anders. Ik ontmoet mijn groepje, we zijn met z'n vieren (twee jongens, twee meisjes). We kletsen, zien een culturele dansvoorstelling, leren hoe we traditionele kleding moeten maken en slapen tenslotte in een homestay. Ik ontdek weer eens hoe slecht de kleding hier is, want ik scheur 3 keer uit dezelfde broek. (gelukkig dacht ik al dat zoiets zou gebeuren en had ik een naaisetje bij me). We maken lange wandelingen over de rijstvelden en zien buffels en mensen uit de traditionele bergdorpen. Na het weekend blijven we nog een tijdje een groepje en hangen rond in Hanoi tot het tijd is om uit elkaar te gaan.

Vlak voor ik naar Sapa ging moest ik naar de Chinese ambassade voor mijn visum. Dat was me wat zeg! Ik wilde twee maanden gaan en kom aan bij de ambassade. Sorry mevrouw, u moet al uw hotels geboekt hebben, een reisplan hebben, een uittreksel van uw verzekering en die hele bundel moet vertaald worden in het Engels en het Chinees. Na nog 3 keer terug te zijn gestuurd had ik het uiteindelijk allemaal. (lang leve google translate) en mocht ik na Sapa mijn visum op komen halen. Maar wat schetst mijn verbazing... ik heb niet 2 maanden toegang, maar 1!

Nu had ik dus nog wat tijd over.... Ik heb Karin en Charles gevraagd of ze er iets tegen hadden als ik ze een paar daagjes op kwam zoeken, heb een ticket geboekt en ben vertrokken naar Maleisie...

En daar vertel ik over een paar weekjes wel over ;)

kus Nadine