Werken voor de kost...
Blijf op de hoogte en volg Nadine
14 April 2013 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Hai allemaal,
Vooralsnog doe ik mijn uiterste best om elke week iets te schrijven, zeker omdat ik hier geen logboek bijhoud. (deed ik in Afrika wel, maar dan komt het erop neer dat je na een tijdje zo godsgruwelijk achterloopt dat het steeds meer gaat tegenstaan om erin te schrijven, zeker als je niet veel te vertellen hebt...)
Hier gaat het nog steeds goed, ik merk dat ik langzaamaan begin te wennen aan het leven hier en dat alles niet zo nieuw en spannend is als het in het begin was. Baantje bij de Nederlandse school loopt nog steeds lekker. Ik heb afgesproken met het bestuur dat ik voortaan alleen op woensdag les geef en de andere 3 uur besteed aan het opzetten van het lesgeven op afstand.
Ik vind dat wel prima, want het is een ware crime om een vast baantje te vinden met zulke specifieke uren. Ik solliciteer mezelf een ongeluk. Nu weten de meeste van jullie wel dat ik vaak wel wordt aangenomen, maar dan moet je wel eerst worden uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. En daar ligt een beetje het probleem. Het is hier normaal dat ze niet terugmailen. In Nederland zou je tenminste nog een mailtje krijgen dat je niet wordt uitgenodigd, maar in NZ gaat dat niet op. :S
Gelukkig komen er uiteindelijk vaak wel baantjes mijn kant op, maar de juiste is nog niet gevonden.Ik val momenteel af en toe in bij een kinderdagverblijf en ik werk als afwasser bij een organisch restaurant. Bij die laatste kunnen ze me de meeste uren bieden en dat zijn er dan nog pas 12. Ze zijn wel erg tevreden over me. Blijkbaar kan ik geweldig afwassen (wie had dat ooit gedacht ;) Wat me het meeste opviel (en nog steeds opvalt) is dat ze hier ontzettend aardig tegen elkaar zijn in de keuken. Ik heb in NL in meerdere restaurants gewerkt en daar is de communicatie (als het erg druk is) efficiënt te noemen. Als afwasser sta je daar de vaat te doen, de kok komt er aan met een hete pan, roept 'HEET' en gaat door met zijn/haar werk. Niet in Nieuw zeeland daarentegen, waar ze elke keer als ze iets warms in mijn gootsteen leggen, ze een hand op mijn schouder leggen en zeggen: 'Nadine, deze pan is warm, pas op dat je jezelf niet brandt, ok?' Een wereld van verschil dus en ik moet opletten dat ik op dezelfde rustige manier terug antwoord, ook als ik het druk heb. Een lesje in geduld zullen we het maar noemen...
Verder ben ik aardig ingeburgerd denk ik. Ik fiets met een helm op (ja, een helm...) en ga volgende week met 1 van mijn huisgenoten naar mijn eerste rugby wedstrijd. Gisteren heeft mijn andere huisgenoot de regels een beetje uitgelegd en ik denk dat ik het grootste gedeelte wel snap. Ik ben benieuwd naar de wedstrijd ook al zullen ze daar geen haka vertonen (helaas) daarvoor moet ik naar een internationale wedstrijd.. Komt nog wel...
En tot slot... Ik heb mijn eerste naschok mogen voelen! (2,7 op de schaal van richter) Hij was zo zacht dat alleen de Franse huisgenoot en ik hem hadden gevoeld, normale kiwi's die de echte aardbeving hebben meegemaakt worden er niet eens wakker van haha. Het voelt een beetje alsof er een grote vrachtauto door de straat rijdt, wat niet kan, want daar is mijn straat niet groot genoeg voor.
En hier laat ik het even bij. Helaas geen zot verhaal als de vorige keer, maar geloof me, die komen nog wel :)
Zoals ik al op facebook heb gemeld is mijn telefoon nog steeds stuk, 'nieuwe' telefoon is onderweg vanuit Nederland. Geen whatsapp dus, maar wel skype en facebook!
Tot snel allemaal!
Vooralsnog doe ik mijn uiterste best om elke week iets te schrijven, zeker omdat ik hier geen logboek bijhoud. (deed ik in Afrika wel, maar dan komt het erop neer dat je na een tijdje zo godsgruwelijk achterloopt dat het steeds meer gaat tegenstaan om erin te schrijven, zeker als je niet veel te vertellen hebt...)
Hier gaat het nog steeds goed, ik merk dat ik langzaamaan begin te wennen aan het leven hier en dat alles niet zo nieuw en spannend is als het in het begin was. Baantje bij de Nederlandse school loopt nog steeds lekker. Ik heb afgesproken met het bestuur dat ik voortaan alleen op woensdag les geef en de andere 3 uur besteed aan het opzetten van het lesgeven op afstand.
Ik vind dat wel prima, want het is een ware crime om een vast baantje te vinden met zulke specifieke uren. Ik solliciteer mezelf een ongeluk. Nu weten de meeste van jullie wel dat ik vaak wel wordt aangenomen, maar dan moet je wel eerst worden uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. En daar ligt een beetje het probleem. Het is hier normaal dat ze niet terugmailen. In Nederland zou je tenminste nog een mailtje krijgen dat je niet wordt uitgenodigd, maar in NZ gaat dat niet op. :S
Gelukkig komen er uiteindelijk vaak wel baantjes mijn kant op, maar de juiste is nog niet gevonden.Ik val momenteel af en toe in bij een kinderdagverblijf en ik werk als afwasser bij een organisch restaurant. Bij die laatste kunnen ze me de meeste uren bieden en dat zijn er dan nog pas 12. Ze zijn wel erg tevreden over me. Blijkbaar kan ik geweldig afwassen (wie had dat ooit gedacht ;) Wat me het meeste opviel (en nog steeds opvalt) is dat ze hier ontzettend aardig tegen elkaar zijn in de keuken. Ik heb in NL in meerdere restaurants gewerkt en daar is de communicatie (als het erg druk is) efficiënt te noemen. Als afwasser sta je daar de vaat te doen, de kok komt er aan met een hete pan, roept 'HEET' en gaat door met zijn/haar werk. Niet in Nieuw zeeland daarentegen, waar ze elke keer als ze iets warms in mijn gootsteen leggen, ze een hand op mijn schouder leggen en zeggen: 'Nadine, deze pan is warm, pas op dat je jezelf niet brandt, ok?' Een wereld van verschil dus en ik moet opletten dat ik op dezelfde rustige manier terug antwoord, ook als ik het druk heb. Een lesje in geduld zullen we het maar noemen...
Verder ben ik aardig ingeburgerd denk ik. Ik fiets met een helm op (ja, een helm...) en ga volgende week met 1 van mijn huisgenoten naar mijn eerste rugby wedstrijd. Gisteren heeft mijn andere huisgenoot de regels een beetje uitgelegd en ik denk dat ik het grootste gedeelte wel snap. Ik ben benieuwd naar de wedstrijd ook al zullen ze daar geen haka vertonen (helaas) daarvoor moet ik naar een internationale wedstrijd.. Komt nog wel...
En tot slot... Ik heb mijn eerste naschok mogen voelen! (2,7 op de schaal van richter) Hij was zo zacht dat alleen de Franse huisgenoot en ik hem hadden gevoeld, normale kiwi's die de echte aardbeving hebben meegemaakt worden er niet eens wakker van haha. Het voelt een beetje alsof er een grote vrachtauto door de straat rijdt, wat niet kan, want daar is mijn straat niet groot genoeg voor.
En hier laat ik het even bij. Helaas geen zot verhaal als de vorige keer, maar geloof me, die komen nog wel :)
Zoals ik al op facebook heb gemeld is mijn telefoon nog steeds stuk, 'nieuwe' telefoon is onderweg vanuit Nederland. Geen whatsapp dus, maar wel skype en facebook!
Tot snel allemaal!
-
14 April 2013 - 09:37
Lucienne:
hee, ik zag op je facebook dat je een reisverslag bijhoudt. Dus ik heb ze alle 3 even gelezen. Klinkt goed daar! Volgend verslag heb je vast een juist baantje te pakken, voor naast de nederlandse school. Geen plaatselijke bowling baan...? Groetjes en geniet ervan! Lucienne -
14 April 2013 - 12:38
Daphne Durenkamp:
Hee Nadine, klinkt goed allemaal. Ik wist niet dat je een blog had, maar ga hem nu zeker lezen! Heel veel plezier daar! xx -
16 April 2013 - 21:27
Ellen:
Heey nadine!
Wat een voorbeeld van de hete pan! Ik zie het helemaal voor me!
Ik ben benieuwd hoe het eten verder is en de kinderen zullen wel net
Zo lief zijn als in Nederland ? Veeel plezier!!! -
16 April 2013 - 21:28
Ellen:
En succes met solliciteren!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
